Είναι φορές που νιώθω σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Θέλω να σπάσω τα δεσμά μου και να φωνάξω κάτι τι. Τι όμως να πω, που να βρω τις λέξεις; Αυτός ο συρφετός των σκέψεων μοιάζει με ελαφρύ κόμπο στο ύψος του λαιμού μου. Ξεκίνησα για άλλη μια φορά, με αφορμή αυτά που βίωσα το τελευταίο διάστημα, να κάνω μια βόλτα μέσα στο μυαλό μου. Να ψαρέψω πράγματα απ'τη μυστική μου λίμνη, να τα συνδυάσω μεταξύ τους κι έτσι να βρω κι άλλες αλήθειες με σκοπό να με καθοδηγήσουν.
Αλήθεια, μπορεί ο ανθρώπινος νους να χωρέσει την ιδέα του θανάτου, του μη υπαρκτού; Πως στο καλό να το νιώσουμε βαθιά μέσα μας αυτό; Οι περισσότεροι από εμάς, συμπεριφερόμαστε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα. Αν είχαμε πλήρη συνείδηση της περατότητας του βίου μας, θα επιδιώκαμε να ζούμε περισσότερο. Οι πιο πολλοί, απλά υπάρχουν. Μπορεί να ακούγεται μηδενιστικό, μα σκεφτείτε, κινούμαστε ελπίζοντας πως στις επόμενες μέρες θα ζήσουμε, σήμερα απλά υπάρχουμε.
Άρχισα να το φοβάμαι το γράψιμο, είναι ένα είδος όπλου όπου η δύναμή του μπορεί εύκολα να παρασύρει τους ανθρώπους σε άγνωστα μέρη. Όπως και να'χει, προσπαθώ να ζω πέρα απ'το να υπάρχω απλά.
Δεν είναι θέμα ηθικολογίας. Άλλωστε ποιος μπορεί να ορίσει την ηθική σε απόλυτο βαθμό. Θα έλεγα πως τα πάντα είναι σχετικά, μα αυτή η διατύπωση είναι απόλυτη κι άρα αντιφατική. Είναι που όμως βλέπω μέσα μου και μέσα από εμένα βλέπω κι εσάς. Μας βλέπω με τα μάτια της σκέψης, προσπαθώντας να γίνω πιο διορατικός μήπως καταφέρω και βγάλω νόημα με την τραγική μας φύση. Είμαστε τόσες εικόνες, όσες και οι φορές που βλέπουμε εσώτερα. Σε συνεχές πλαίσιο μοιάζουμε με ταινία όπου οι απανωτές εικόνες έρχονται μια μια κι αλλάζουν λίγο λίγο το σκηνικό της ιστορίας μας.
Καλοί μου άνθρωποι, είμαστε τα πάντα και γεννηθήκαμε απ'το τίποτα. Είμαστε καλοί και κακοί, ειλικρινείς και ψεύτες, θύματα και θηρευτές. Είμαστε ο Θεός που πολλοί αγαπούν μα που όμως φαντάζονται φαντάσματα. Είμαστε κι ο διάβολος που πολλοί φοβούνται γιατί κατά βάθος ξέρουν πως φωλιάζει μέσα μας. Τα λόγια αυτά μπορεί να ακούγονται αιρετικά, μα δε θέλω να ιδρύσω νέες θρησκείες, να μπολιάσω κενές ψυχές. Το μόνο που θέλω, αυτό που νομίζω πως θέλω, είναι να δείξω πως απέχουμε απ'τη λύτρωσή μας. Κι απέχουμε γιατί ζούμε στο φαντασιακό, ζούμε εκτός πραγματικότητας με αποτέλεσμα απλά να υπάρχουμε.
Δομήσαμε ολόκληρες κοινωνίες. Φτιάξαμε πολιτισμούς. Ο πύργος της Βαβέλ έγινε ουρανοξύστης μα σκοτώσαμε τον άνθρωπο. Παρήκμασε κάθε τι το θεϊκό, βασιλεύει ο μικρός μας Βελζεβούλ, που δεν είναι άλλος παρά ο κακός μας εαυτός. Μα σ'αυτή τη σισύφεια ζωή, κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Η χαρά του θανάτου κρύβεται στο σπόρο του, στο σπόρο που μέσα απ'τις στάχτες θα δώσει πνοή ζωής στο φοίνικα που κρύβουμε μέσα μας.
Σήμερα οι γυναίκες, αύριο τα παιδιά. Βλέπουμε το δέντρο, χάνουμε το δάσος. Να τος ο φοίνικας άνθρωπος, ανοίγει τα φτερά του! Που νομίζεις πως θα πας πουλί μου; Πέτα πέτα μα μην ξεχάσεις από που ξεκίνησες. Μια μέρα θα γυρίσεις για να χαθείς, για να λησμονηθείς. Το αμέσως επόμενο πιο βέβαιο πράγμα απ'τον θάνατό μας: τα πάντα θα γυρίσουν στο τίποτα.
Γραμμένο τον Μάρτιο του 2016.
Αλήθεια, μπορεί ο ανθρώπινος νους να χωρέσει την ιδέα του θανάτου, του μη υπαρκτού; Πως στο καλό να το νιώσουμε βαθιά μέσα μας αυτό; Οι περισσότεροι από εμάς, συμπεριφερόμαστε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα. Αν είχαμε πλήρη συνείδηση της περατότητας του βίου μας, θα επιδιώκαμε να ζούμε περισσότερο. Οι πιο πολλοί, απλά υπάρχουν. Μπορεί να ακούγεται μηδενιστικό, μα σκεφτείτε, κινούμαστε ελπίζοντας πως στις επόμενες μέρες θα ζήσουμε, σήμερα απλά υπάρχουμε.
Άρχισα να το φοβάμαι το γράψιμο, είναι ένα είδος όπλου όπου η δύναμή του μπορεί εύκολα να παρασύρει τους ανθρώπους σε άγνωστα μέρη. Όπως και να'χει, προσπαθώ να ζω πέρα απ'το να υπάρχω απλά.
Δεν είναι θέμα ηθικολογίας. Άλλωστε ποιος μπορεί να ορίσει την ηθική σε απόλυτο βαθμό. Θα έλεγα πως τα πάντα είναι σχετικά, μα αυτή η διατύπωση είναι απόλυτη κι άρα αντιφατική. Είναι που όμως βλέπω μέσα μου και μέσα από εμένα βλέπω κι εσάς. Μας βλέπω με τα μάτια της σκέψης, προσπαθώντας να γίνω πιο διορατικός μήπως καταφέρω και βγάλω νόημα με την τραγική μας φύση. Είμαστε τόσες εικόνες, όσες και οι φορές που βλέπουμε εσώτερα. Σε συνεχές πλαίσιο μοιάζουμε με ταινία όπου οι απανωτές εικόνες έρχονται μια μια κι αλλάζουν λίγο λίγο το σκηνικό της ιστορίας μας.
Καλοί μου άνθρωποι, είμαστε τα πάντα και γεννηθήκαμε απ'το τίποτα. Είμαστε καλοί και κακοί, ειλικρινείς και ψεύτες, θύματα και θηρευτές. Είμαστε ο Θεός που πολλοί αγαπούν μα που όμως φαντάζονται φαντάσματα. Είμαστε κι ο διάβολος που πολλοί φοβούνται γιατί κατά βάθος ξέρουν πως φωλιάζει μέσα μας. Τα λόγια αυτά μπορεί να ακούγονται αιρετικά, μα δε θέλω να ιδρύσω νέες θρησκείες, να μπολιάσω κενές ψυχές. Το μόνο που θέλω, αυτό που νομίζω πως θέλω, είναι να δείξω πως απέχουμε απ'τη λύτρωσή μας. Κι απέχουμε γιατί ζούμε στο φαντασιακό, ζούμε εκτός πραγματικότητας με αποτέλεσμα απλά να υπάρχουμε.
Δομήσαμε ολόκληρες κοινωνίες. Φτιάξαμε πολιτισμούς. Ο πύργος της Βαβέλ έγινε ουρανοξύστης μα σκοτώσαμε τον άνθρωπο. Παρήκμασε κάθε τι το θεϊκό, βασιλεύει ο μικρός μας Βελζεβούλ, που δεν είναι άλλος παρά ο κακός μας εαυτός. Μα σ'αυτή τη σισύφεια ζωή, κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Η χαρά του θανάτου κρύβεται στο σπόρο του, στο σπόρο που μέσα απ'τις στάχτες θα δώσει πνοή ζωής στο φοίνικα που κρύβουμε μέσα μας.
Σήμερα οι γυναίκες, αύριο τα παιδιά. Βλέπουμε το δέντρο, χάνουμε το δάσος. Να τος ο φοίνικας άνθρωπος, ανοίγει τα φτερά του! Που νομίζεις πως θα πας πουλί μου; Πέτα πέτα μα μην ξεχάσεις από που ξεκίνησες. Μια μέρα θα γυρίσεις για να χαθείς, για να λησμονηθείς. Το αμέσως επόμενο πιο βέβαιο πράγμα απ'τον θάνατό μας: τα πάντα θα γυρίσουν στο τίποτα.
Γραμμένο τον Μάρτιο του 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου